Zgłoszenie 8.

Nona. · Gość

Cholera. Jestem wściekła na siebie, bo uległam, ale jednocześnie całkowicie zadowolona, bo klimat w serii wygląda na sympatyczny - a w sumie nie mam wiele do stracenia, bo, Napoleonie - wakacje, wakacje przecież! '^^
Tak więc zgłaszam się. Mam już nawet pomysł opracowany, ale.. ale. To dopiero po ewentualnym przyjęciu.

Bohaterowie:
Ona
Imię i nazwisko - Erin Tamara Collins
Aktorka, użyczająca wizerunku - Claire Danes
Wiek - 17
Charaktersytyka - jeszcze do końca nie doszlifowana, jeśli będzie konieczna, wkleję

On
Imię i nazwisko - Vincent James Porter
Aktor, użyczający wizerunku - Gaspard Ulliel
Wiek - 18
Charakterystyka - jeszcze do końca nie doszlifowana, jeśli będzie konieczna, wkleję

Autorka:
Imię - Magda
Wiek - 15
Gg - 2468482
Blog - wiele, np. conversations.blog.onet.pl; odkrywca.mylog.pl
Mail - [link widoczny dla zalogowanych]

Próbka tfu!rczości:

W Paryżu wszystko jest głośne, tętniące i pełne emocji.
Ireth posuwała się jak odurzona wśród wąskich uliczek stolicy Francji, żałując, że natura obdarzyła ją zaledwie dwojgiem oczu – wciąż obracała głowę to tu, to tam – byleby utracić jak najmniej. Chłonęła wręcz tych ludzi, radosnych i beztroskich, kolorowe, migotliwe parasole, bogate wystawy sklepowe. Tu wszystko było inne, ponadczasowe. Tchnęło duszą.
Nie była tu po to, by zwiedzać miasto. Nie była tu, by zaspokoić zmysły tysiącami barw i woni, smaków; nie było jej celem rozkoszowanie się pięknem Paryża, i słuchanie jego oddechu. Głośnego, niby pomruku, wibrującego pod chodnikowymi płytami.
Wzdychając, skręciła w ulicę Platiniego, wytężając wzrok. Zielone drzwi, zielone drzwi, zielone..
Zielone drzwi.

***

- Kazałeś jej wejść przez zielone drzwi? Zgłupiałeś na starość, czy co? – Vincent nie krył oburzenia, pocierając nerwowo kłykcie. – To źle, to źle, to tragedia! – złapał się za głowę, jęcząc. Nie był człowiekiem łatwo poddającym się emocjom, o tyle więc dziwne było jego dzisiejsze zachowanie. Nie każdy wiatr skruszy posąg..
- Za żółtymi nie miałaby szans. Warto było.. zaryzykować, niż z góry skazywać się na porażkę.
- Taak, ale to nie ty ryzykujesz, cwaniaku! Tylko ona!
- Sama chciała – rozmówca wzruszył ramionami. – Nie ponoszę odpowiedzialności za głupiutkie, żądne wrażeń nastolatki, które nie zdają sobie za grosz sprawy z konsekwencji.

***

Klamka była obłuszczona, staroświecka. Kształtem przypominała węża, wysuwającego z sykiem język, i na sam jej widok Ireth poczuła, jak powietrze wokół niej oziębia się. Dziwne, ale nagle przestała słyszeć hałas dobiegający z placu, znajdującego się u wylotu ulicy; a cisza, która powstała, wcale nie należała do gatunku przyjemnych. Była nieswoja, pełna napięcia i ukrytej gotowości do oddania skoku.
Skoku?
Ireth, wstrzymując oddech, popchnęła zdecydowanie drzwi, które otworzyły się z cichym pomrukiem. Korytarz, który się za nimi ukazał, był..
Ponury. Pierwsze słowo, jakie przychodzi mi na myśl.
Ponury, a i jeszcze pełen mieszających się z sobą woni. Dało się tu odczuć i pleśń, i delikatny jaśmin, tudzież zalegający na wszystkich szafkach wieloletni kurz – właściciel tego domu nie zaprzątał sobie chyba zbytnio głowy porządkowaniem własnego dobytku. Krzesła, które mijała dziewczyna, łamały się; stoły, obok których przechodziła – cuchnęły niezidentyfikowanymi zapachami, ubrania, które leżały gdzieniegdzie, porozrzucane, jakby ich nosiciele zapomnieli zabrać ich z powrotem, były wyświechtane i pokryte wielowarstwowymi warstwami brudu.
Wszystko to sprawiało wrażenie dziwnego, mrocznego spokoju, jakby ten dom zamieszkiwali jedynie umarli, nie troszczący się o doczesne problemy. Ireth poczuła ten sam chłód, który nawiedził ją przed wejściem do korytarza, i w intensywnym odruchu chciała odwrócić się, wybiec i zapomnieć o wszystkim, czego doznała, przekraczając zielone drzwi.
Zatrzymała się na chwilę, próbując ochłonąć, i po chwili, nie zastanawiając się dłużej w obawie przed popełnieniem kolejnego głupstwa w swoim życiu, postawiła kolejny krok w zatęchłą ciemność tego dziwnego, niepokojącego domu.

***

Syriusz był zaniepokojony, cholernie zaniepokojony. Można by wręcz zaryzykować stwierdzenie – zdenerwowany. Było źle, jak jeszcze nigdy dotąd. Bał się, choć może nie tyle o siebie, co o Jamesa i Lily – wszystko wskazywało na to, że znajdują się w poważnym niebezpieczeństwie.
A on, zamiast być przy nich, by w razie czego pomóc, zaszywał się w tej zapadłej dziurze we Francji, z butelką koniaku i czarnym kotem na kolanach.
Był tchórzem. Brawurowym tchórzem.

***

- Przepraszam? – Ireth niepewnie weszła do pierwszego pokoju, na który natknęła się podczas przechadzki po korytarzu – drzwi do niego, znajdujące się po jej lewej stronie, były otwarte. Na wprost stał fotel, tyłem, ale można było dostrzec, że ktoś na nim siedzi – ba, wręcz pół leży. Ogień na kominku trzaskał wesoło, co negowało nieco wcześniejsze wrażenia, jakie sprawiało to mieszkanie, i po całym pomieszczeniu roznosiło się błogie ciepło. Okna, zasłonięte okiennicami nie przepuszczały światła, więc w pokoju panował półmrok. Ireth wytężyła wzrok, próbując dostrzec jakieś szczegóły z otoczenia, ale uchwyciła jedynie parę tanich obrazków, wiszących w tandetnych, kolorowych ramkach na ścianach oraz duży, stary zegar ścienny, który właśnie wskazywał wpół do dwunastej.
- Za co? – mruknęła persona w fotelu, która też po chwili wstała, i stanęła przed dziewczyną. Był to, na oko, dwudziestoletni mężczyzna, o zmęczonych, nieco zaczerwienionych oczach i zapadłych policzkach. W jego twarzy widać było ślady dawnej urody, a czarne włosy, mimo że niemyte chyba od dłuższego czasu, opadały z wdziękiem na ramiona. W dłoni trzymał butelkę, w drugiej – jakąś kartkę; z ukradkowego spojrzenia Ireth odgadła, że był to list. Nie udało jej się odczytać nazwiska, ale zauważyła adres – Gladstone St 9, Londyn. Znała tą ulicę.
Mniej więcej.

***

Vincent zamknął oczy, próbując uspokoić zszargane nerwy. Jego stan emocjonalny z pewnością nie był stabilny, chwiał się na wszelkie możliwe strony, a on sam nie rozumiał własnych decyzji i tego, co właściwie czuje. To wszystko było zbyt świeże, pogmatwane i całkowicie nie pasujące do niego – z każdym słowem dziwił się, że mógł coś takiego wypowiedzieć, a każdy swój gest kwitował zdumionym podciągnięciem brwi. Z ostatnimi czasy wszystko zaczęło się mieszać, nic już nie było normalne, zwyczajne, po prostu takie, jakim było wcześniej. A on narzekał na monotonne życie!
Jak to człowiek może się nawrócić w ciągu zaledwie paru chwil..
Chociaż właściwie nie wiedział, czy słowo nawrócić jest tu odpowiednie. Chyba nigdy wcześniej nie był tak daleko od Boga, którego to matka wpajała mu od wczesnego dzieciństwa, i nie szydził w podobny sposób z własnej wiary. Aniołowie wydawali mu się szydzącymi, spoconymi, tandetnymi, możliwymi do kupienia za parę knutów na bazarze figurkami o wyblakłych kolorach, mającymi żywych głęboko w nosie. Nie wiedział, jak zdefiniować pojęcie świętości, a już tym bardziej – szczęścia, którego to wyjaśnienia szukał przez całe życie.
Chyba znalazł jego namiastkę. Teraz, wraz z pojawieniem się w paśmie jego życiowych mantr i niepowodzeń jednej osoby, która zmieniła jego spojrzenie na świat. To było dziwne; bo szczęście zawsze kojarzyło mu się z różowym kolorem, bitą śmietaną, błogością i pieniędzmi. A teraz wszystko nabierało czarnych barw, nie było wiadomo, czy dożyje się jutra, a pieniądze ledwo wystarczały na codzienny bochen chleba i kawałek sera. Wszystko było loterią, ale podobało mu się to. Może dlatego, że po raz pierwszy nie musiał przez to wszystko brnąć sam, i był gotów oddać życie za jedyną osobę, na której mu w tym momencie zależało.
Westchnął, i oparł głowę o szybę paryskiego tramwaju, w którym właśnie siedział. Nie żałował, chciał tu być. Jeśli mogłoby to zmienić bieg wydarzeń..

***

- Jestem Ireth Anderson – jej głos drżał niepewnie, chwiał się jak liść na jesiennym wietrze. Bała się, ale nie tego człowieka – raczej tego domu, tej atmosfery i dziwnej myśli, że to wszystko może się okazać jedną, wielką pomyłką i kłamstwem. Nie wiadomo dlaczego, ale.. nie pasował jej tu ten mężczyzna. Do tego domu. Kurzu. Strachu.
- Syriusz Black. Po co właściwie tu przyszłaś?
- Szukam mężczyzny o imieniu.. – Ireth wyjęła szybko z kieszeni płaszcza pomiętą kartkę, zapisaną po obu stronach. Z jednej była lista zakupów, nieważna, z drugiej – nazwisko. Nigdy nie miała specjalnej pamięci do mian. – Tom Riddle.
- Wynoś się stąd. – Głos Syriusza był zimny, podobnie jak oczy. Dziwnie było na to patrzeć, bo nie sprawiał wrażenia człowieka oszalałego czy groźnego – w tym momencie jego spojrzenie przewiercało ją na wylot, emanując – co ją zdziwiło – nienawiścią. Czego ona tu właściwie szukała? Co on tu robił, skoro nie był Tomem Riddle, którego zastać tu powinna? Gdzie, w takim razie, był ów wspomniany?
- Dlaczego?
- Po prostu wyjdź.
Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę, próbując nawzajem odgadnąć swoje myśli. Ireth wydawało się, że zobaczyła w oczach Syriusza coś na kształt strachu, a może to było tylko złudzenie? Nie zamierzała wychodzić, to wszystko, cała ta wyprawa, stanowiła jej ostatnią szansę – nie mogła się poddać, rzucić tego wszystkiego tylko dlatego, że jakiś na wpół obłąkany, nie umyty szaleniec nie pozwala jej przekroczyć progu. Dowiedzieć się wreszcie prawdy.
- Przecież wiesz, że nie mogę – powiedziała tylko, z autentycznym współczuciem, sięgając po różdżkę.

***

Ona nie była głupia. Miał nadzieję, że nie zdoła się wpędzić w jakieś kłopoty, dopóki jej nie znajdzie – albo, że przynajmniej będzie na tyle rozsądna, że poczeka z wycieczką w dzielnicę drzwi zielonych do jutra, tak jak przewidywał plan. Ale jednocześnie wiedział, skądś wiedział, był wręcz pewien, że ona już tam jest.

***

Był szybszy.
- Experillamus!– krzyknął, błyskawicznym ruchem wyjmując z kieszeni różdżkę. Ireth poczuła, jak gorące powietrze śmiga wokół niej, uderzając z hukiem w stojący na szafce z tyłu wazon.

Marta

Fajne.
Za.

Gość

Mi się też podoba

Gość

a my sie znamy Very Happy

ja na tak^ Smile

Liza. · Gość

My się też znamy. Przynajmniej tak trochę xD i też za.

Gość

ja też.
podoba mi się twój styl pisania ;D

Nona · Gość

Hm, czyli żem przyjęta, czy żem nie przyjęta? Wink

(cześć Balbinko, cześć Liz ^.^)(i cześć Lue ;o)

Gość

a ja?
jeszcze Ola.

Nona · Gość

Czeeść Autre! <macha>

Aa, łoky.

redmune

Hej moja kochana! :*
Jasne że za. Very Happy

Nona · Gość

Dzięękować '^^ To już się zarejestruję, co?

Gość

rejestruj się.
zamykam,