Delilah Bodley

Gość

Patrzysz na nią i zastanawiasz się co takiego zrobiła, że jest taką szczęściarą? Urodziła się w niedziele na dodatek w czepku. Tak, to napewno dlatego. Kiwa przecząco głową poczym do Twoich uszu dobiega subtelne „Skarbie, nazywam się Delilah Bodley”. Odchodzisz z grymasem na ustach a myślach bije się „Mogła tego nie mówić…”.

Metr siedemdziesiąt pięć na szpilkach, pełne usta przyozdobione lekkim uśmiechem i błyszczykiem morelowym, ciemne włosy sięgające do pasa, skóra mieniąca się drobinkami złota w odcieniu karmelu plus
cztery i dwie trzecie narcyzmu.

Optymistka żyjąca chwilą. Rzadko popada w tragizm, bowiem bycie bohaterką dramatu wyszło z mody, jeśli płakać to w ukryciu - bo co powiedzą inni. Według tłumu: twarda, pewna siebie i niezależna. Według bliskich: dziewczyna o złotym sercu za bardzo przejmująca się opinia na swój temat. Otoczona gronem „przyjaciół” i masą niepotrzebnych bzdur. Każdy ją zna i wie kim jest. Często gra na przekór sobie udając kogoś innego. Bo tak trzeba i wypada, bo umie i ciężko jej przestać.

Błąd. Wcale nie niedziela. Poniedziałek, 16 kwietnia. Osiemnaście lat temu.